KM3: Tinig… o Ingay?
Ako daw ang “aktibista” ng klase namin noong nasa kolehiyo pa ko. Ewan ko sa kanila, ang alam ko lang pinaglalaban ko pag alam kong nasa tama ako. Hindi naman ako nakiki-epal sa iba o umaastang superhero ng mga naaapi, hindi din tipong spokesperson. Kung tutuusin nga, ako yata yung pinakatahimik sa klase. Nasa loob daw ang kulo.
Sa Intramuros ako nag-aral, katabi ng tanggapan ng gobyerno na laging sinusugod ng mga manggagawa. Sila yung mga nakakumpol at sumisigaw sa gitna ng kalsada. Mga naka-megaphone at may dala-dalang mga plakard habang namumudmod ng mga flyers na maya maya lang ay nagkalat na sa buong lugar. (Sayang ang papel at dagdag trabaho sa mga nagwawalis ng lansangan.)
Sa totoo lang, nung mga panahong yun madali nila kong makukumbinsi na sumama sa pakikipaglaban ng karapatan nila. Siguro dahil bata pa at hindi pa talaga mulat sa totoong buhay, idealistic pa. Bawat sigaw nila talagang pumapasok sa tenga ko at parang alingawngaw na paikot ikot sa utak ko. Ramdam ko yung hinagpis nila, malinaw ang ipinaglalaban. Nakakaawa dahil pagkatapos ng ilang oras ng pagbibilad sa araw at mamaos sa paghiyaw upang maiparating sa kinauukulan ang hinaing nila, wala pala ang Kalihim nag-lunch out sa Manila Hotel o sadyang sound-proof lang talaga ang mga opisina ng gobyerno? Ang mga manggagawa uuwing pagod at gutom. Natapos ang isang araw ng pakikipaglaban sa buhay, pero hindi natapos ang laban.
Ngayon naman na nagtatrabaho na ako, madalas pa din akong maging saksi sa mga ganitong tagpo. Pero hindi basta mga manggagawa na lang. Hindi ko alam kung ano o sino ba sila. Ang palatandaan ko lang sila yung mga grupo na laging sumisigaw ng “Ibagsak ang Imperyalismo”, “Tigilan ang Kapitalismo”, “Tuta ng Kano! Patalsikin” — na hindi ko naman talaga nainintindihan, labas pasok lang sa tenga. Sila yung mga sinasabing mahihirap na may pambili ng mga materyales para sa susunugin nilang imahe. Sila yung mga artistic na nagdedesenyo sa mga malilinis at masyadong “plain “na mga pader. Sila yung mga hindi nagbabayad ng buwis dahil kahit pambili ng pagkain ay wala. Sila yung mga nagmamartsa sa gitna ng lansangan kasabay ng mga pampublikong sasakyan na lulan ang mga mangggagawang mahuhuli na sa oras ng paghahanap-buhay.
Parang si Tapa yun ah… Nagbabalik?
Kumusta na dito blogsphere? Mundong minsang inikutan din ng buhay ko. Halos isang taon mula nung huli kong buksan ang blog ko. Nakakaligaw na… Medyo nag-iba na ang layout ng dashboard. Haha! Hindi man ako naging aktibo sa pagsusulat, paminsan-minsay nagagawa ko pa ding dumalaw sa blog ng ilan. Buti’t may facebook din ako bilang Beeftapa at kahit papano’y nakakabalita pa sa mga bloggers na naging kaibigan ko na. Ilan na din sa kanila ang nakasama ko sa mga EB at out of town adventures.
Nakakamiss din magsulat. Nakakatakot nga lang din bumalik baka wala na kong abutan… Pero syempre, kung gugustuhin kong makabalik at muling sumabay sa paglalakbay ng mga bloggers, dapat umpisahan ko na. Konting tulak para muling gumulong ang blog ko.
Madami nang nagbago sa normal na takbo ng buhay ko, kasama na ang pagiging “almost always idle employee”. Kaya nawalan din talaga ko ng oras. Ang dating naghahanap magagawa para mabilis lumipas ang oras ay naging abala sa paghahanap ng oras upang mapagkasya ang mga kaylangang tapusin. Oo, naging busy ako sa trabaho. Hindi nga din ako makapaniwala. Ahahaha! Pero hindi ko naman hinayaan na mawalan ako ng oras para sa personal kong kaligayahan, ang magbyahe. Tulad ng nabanggit ko kanina, isang grupo ng bloggers na personal ko nang naging kaibigan ang nakasama ko sa lakwatsa sa Ilocos at Bohol, bukod pa syempre sa mga byaheng barkada at pamilya ko naman ang kasama. Dalawang byahe din ang hindi natuloy sa mga plano ko nung nakaraang taon. Unang beses ko sana makikita yung taga Davao. At yung isa naman na taga-CDO, na medyo ilang beses ko na naka-bonding. Sana matuloy ngayong taon.
Isa pang kumain ng oras ko ay ang pagkahilig sa mga gadgets. Napadalas ako sa pagbabasa sa mga forums at balita sa mga bagong labas na telepono. Nakailang bili at palit din ng gadget. Masakit sa bulsa pero napasaya naman ako… pansamantala. Nagsulputan din ang mga online/group buying na nakaka-tempt naman talaga ang price ng mga tour packages. Medyo napabili din ako nitong mga to.
Yan ang kwento sa labas. Pero sa loob ko, madaming nangyari. Ayoko lang talaga ma-categorize bilang emo. Alam kong sa takbo ng mga huling naisulat ko puro kadramahan na, ayokong dagdagan pa. Kaya mas pinili kong hindi magsulat.
Pero tapos na ko sa chapter na yun. Kaya eto, susubukan ko ulit makisalamuha sa inyo at sana makakilala ng mga bagong kaibigan 🙂
KM2: Sya at ang Buwan
Napapadalas ko syang makitang nakadungaw lang sa bintana. Tulala, nakatitig lang. Pabagsak sa bintana ang pagkakasandal, kita sa postura ang pagkahapo. Mula sa maliliit na mga galaw nya ay kita ang bigat ng dinadala, dinig ang impit na halingling ng pagdurusa.
Buntong-hininga. Sunud-sunod ang paghugot ng malalalim at pagpapakawala nito, halatang pilit inilalabas ang mga dikyang umuubos sa natitira nyang pagkatao. Kuyom ang mga palad dala ng panibugho, ngunit hindi sapat upang maging lakas para makatayo.
Payapa na ang paligid, nakabibinging alingawngaw ng katahimikan na ang namamayani, ngunit walang nagbabago, nangangalumata na sya ngunit sa akin pa din nakatuon ang malamlam nyang mga titig. Halos matunaw ako sa nakikitang lugaming bumabalot sa kanyang kabuuan, nais kong bumaba’t iparamdam ang aking pagdamay.
Ayokong kainin sya ng kadiliman.
Ang maliliit na pagkilos ay sinabayan pa ng mayat mayang pagdiin ng mga nakatiklop na mga palad. Pinipigilang kumawala ang nararamdaman. Isa pang mahabang buntong-hininga at binasag nya ang katahimikan. Nagsimula sa ungol hanggang sa maging bulong. Kalmado ang tinig ngunit walang buhay.
Naroon sya sa kanyang sulok, pilit ginagawang peklat ang sariwang sugat.
——————————————
Nag-iisa ako ngayon sa gitna ng sitwasyong sya ang maygawa. Naiwan akong mag-isang harapin ang mga multong sya ang lumikha. Mas pinili nyang tumakbo sa karuwagan nang matuklasan ko ang yungib nyang puno ng nakagigimbal na nilalang. Mga manananggal na syang pumapapak sa akin ngayon. Ako at ako lang sa digmaang sya ang sa aki’y nagdala.
Nababalot ako ng poot. Hinayaan nya kong lamunin ng galit. Wala syang ginawa upang mabawasan ang sakit. Ngunit sa kabila nito, heto pa rin ako’t naghihintay, umaasa sa kalinga nya na sa aki’y magpapapanatag.
——————————————
Tulad nya’y isang paslit na nadapa’t nasugatan. Mahina. Naghihintay ng taong makikinig at hahaplos sa kanyang buhok upang mawala ang takot. Isang hele na magpapahimbing sa galit sa kanyang puso…
Sanay maging sapat ang munti kong kinang hanggang sa marating nya ang dulo ng madilim na kinaroroonan. Sa dulo ay isang banal na bukal na papawi sa pagkahapo, magpapahupa sa naghuhumulagpos na galit at muling magbibigay ng panibagong buhay sa pusong nagkulay kuyukot sa paghihingalo…
Gaya ng mga nakaraang gabi, bago pa tuluyang maglaho ang liwanag ko, muli nyang sinambit: “salamat buwan sa muling pagdamay…” kasabay nun ang pagbukas ng kaninay nakakuyom na mga palad at maluwalhating pag-agos ng kaninay kristal sa kanyang mga mata.
Aking adhika, sa muling pagsilay ng maharlikang liwanag ay masaksihan ko naman ang dating mala-pulot pukyutan at maaliwalas na mga mata.
*** Nais iparating ng may-akda ang pasasalamat sa Diwatang Aninipot para sa larawang “dear moon”.
lyric-mode
Eto’ng mga chop-chop lyrics ng pinakikinggan kong mga kanta ngayon habang nagpapalipas ng sama ng loob oras dito sa opisina.
———————————-
You look so beautiful tonight
Reminds me how you laid us down
And gently smiled before you destroyed my life
Would you find it in your heart
To make this go away
And let me rest in pieces
———————————-
I’m still alive but I’m barely breathing
Just prayed to a God that I don’t believe in…
…
While I’m wide awake she’s no trouble sleeping
‘Cause when a heart breaks, no it don’t breakeven, even, no
What am I suppose to do
When the best part of me was always you and
What am I suppose to say
When I’m all choked up and you’re okay
I’m falling to pieces, yeah
I’m falling to pieces
———————————-
Oh dear, you look so lost
Your eyes are red, the tears are shed
This world you must have crossed, you said…
And you said, you don’t know me
And you don’t wear my chains, oh yeah…
I think I need a sunrise
I’m tired of Sunset
I hear it’s nice in the summer
Some snow would be nice, oh yeah
———————————-
I close both locks below the window
I close both blinds and turn away
Sometimes solutions aren’t so simple
Sometimes goodbye’s the only way
And the sun will set for you
The sun will set for you
And the shadow of the day
Will embrace the world in grey
And the sun will set for you
———————————-
I don’t know what’s worth fighting for
Or why I have to scream.
I don’t know why I instigate
And say what I don’t mean.
I don’t know how I got this way
I know it’s not alright.
So I’m breaking the habit,
I’m breaking the habit
Tonight
Clutching my cure
I tightly lock the door
I try to catch my breath again
I hurt much more
Than anytime before
I had no options left again
I’ll paint it on the walls
‘Cause I’m the one that falls
I’ll never fight again
And this is how it ends
———————————-
I said all I need
Is the air I breathe
And a place to rest
My head
Do you think you can find it?
———————————-
When will this end
It goes on and on
Over and over and over again
Keep spinning around I know that it won’t stop
Till I step down from this for good
———————————-
sulat para kay bespren
Naiintindihan ko ang nararamdaman mo. Walang mali sa ginawa mo. Gusto mong maging malinaw ang lahat. Nagkataon lang na magkaiba kayo ng paraan ng pagresolba ng di pagkakaintindihan. Hindi din nman ako sang-ayon sa paraan nya. Hindi uubra na lagi na lang kinakalimutan ang mga di pagkakasundo nang hindi nacclear lahat ng issues ng dalawang panig.
Wag mong kaawaan ang sarili mo sa mga nangyayari. Ginawa mo ang bagay na sa tingen mo ay makakapagpatahimik sa loob mo. Iba ang naging reaksyon nya, sya ang may problema.
Aware ako sa mga naging kasalanan mo sa kanya. Alam kong hindi ka naging faithful sa kanya at nang mahuli ka ay wala kang ginawa para ipagtanggol ang sarili mo. Tinanggap mo lahat ng pang-aalipusta nya sa pagkatao mo. Hinayaan mo syang ilabas lahat ng galit nya at tinanggap mo lang lahat ng yun. Nang hiningi nya sayong sabihin mo sa kanya ang lahat ng nangyari, ibinigay mo sa paniniwalang wala kang karapatang tumanggi kahit na pakiramdam mo nun ay tinatanggalan mo ng dignidad ang sarili mo. Bawat salitang binitawan mo nun ay parang hampas sa pagkatao mo. Pero hinayaan mo lang para lang mapakita ang sinsiredad mo sa paghingi ng tawad. Sapat na ang pagdurusa mong yun. Hindi na nya pwedeng isumbat sayo yun. Lalot matagal nang nangyari ang kataksilan at nito lang nya natuklasan. Matagal na panahon mo nang itinago yun sa sarili mo at pinilit kalimutan, nga lamang ay nabuko ka pa din. Ginawa mo ang lahat upang maging malinaw sa kanya ang lahat. Inamin mo ang pagkakamali mo at humingi kang tawad. Sapat na yun mula sa yo. Tinanggap ka nyang muli, hindi ko lang alam kung napatawad ka talaga nya. Kase malake at masakit talaga ang nagawa mong pagkakamali.
Ngayon na ikaw naman ang humihingi ng paliwanag mula sa kanya, sa kanyang mga ginagawang pagsisinungaling. Ayaw nyang pag-usapan at pilit kalimutan na lang daw. Nagkasala ka sa kanya, sabihin na din nating madumi ka, pero hindi ibig sabihin nun wala ka nang karapatang malaman ang katotohanan. Karapatan mo yun. Nung sya ang humingi ng linaw sa mga pagkakamali nun, ibinigay mo yun, kahit pa mapahiya ka sa sarili mo sa bawat pagrecall mo sa mga ginawa mo. Ngayon na ikaw ang humihingi ng paliwanag, hindi naman makatwiran na isumbat nya sayo ang pagkakamaling yun. Dahil nagtatanong ka pa lang at humihingi ka ng linaw. Ano bang ayaw nyang pag-usapan dun? Mas maige ngang maging malinaw ang lahat nang walang naiiwang sama ng loob. Pero sabi mo nga, ganyan ang paraan nya ng pagresolba ng mga bagay bagay, ang huwag na lang pag-usapan at kalimutan. Hindi ako naniniwala sa gantong paraan. Katulad ng tubig sa aquarium, kaylangang linisin, hindi uubrang antayin lang tumining sa ilalim ang dumi dahil pag dumating ang araw na ito ay maalog, muling lulutang ang mga duming pansamantalang nanahan sa ilalim, muling lalabo ang tubig.
Alam mo namang nandito lang ako lagi, itagay naten yan 🙂
***updated 4/12/2011 Would like to share this conversation (sms) from an offline commenter. Medyo mahaba nga lang.
Monday, April 11, 2011
[Toks] 8:11 PM Wag asahang pareho ang treatment sa 2 incidents. Nung ngkasala si A, wlang gnagawang masama si B. Pero pinatawad, inunawa^t inintindi ni B. Ngkasala si B, may history si A. A is not completely absolved from fault. A cannot impose on B 2 do the same. It^s 4 A 2 undrstand B if A wants to save their love.
[tapa] 8:15 PM But A still deserves explanation lalo nat may kinalaman sa tiwala. Ang nagawang kasalanan ni A ay labas sa panibagong issue of trust.
[tapa] 8:34 PM Manong, may kulang sa kwento. Hindi s walang kasalanan si B, mas malalla nga lng ung naging kasalanan ni A. Madaming kasinungalingan si B, kahit bago pa magkasala si A. ang gustong malinawan ni A ay ang patuloy na pagsisinungaling ni B.
[Toks] 8:36 PM W8 lng ha. Meeting pako hehe
[Toks] 9:00 PM Trust is earned parekoy. It is not something owed. Neither can it be imposed. The relationship is doomed to fail if a partner is hounded by doubts. Most of all, sometimes the truth hurts. Balik ulit meeting hehe. Balikan kita ulit
[tapa] 9:06 PM Pano kung madaming beses nang nahuling nagsinungaling? Hindi ba kaylangan nang pag usapan. Ilatag lahat ng baraha nang maging malinaw?
[Toks] 9:16 PM Ano na tawag sa equipment used to separate elements/substances in a colloidal suspension? Yung pinapaikot-ikot yung test tube at maalog yung laman?
[Toks] 10:06 PM Lies beget lies parekoy. Anong goal ni A? Mas masakit lang na malaman ang extent ng kasinungalingan. Masyadong mahirap ibalik ang tiwala kapag nagkalamat na. True love na lang talaga para mabalik yun.
[tapa] 10:09 PM Mas masakit pero mas madaling magtimbang ng bagay bagay pagkatapos.
[Toks] 10:24 PM For what? Para ma-appease ang ego? Na tama ang hinala? And that it^s right to leave B just in case? Let B have her face intact. Wag ng overkill. Kasi if A truly loves B, A would have to take B as a whole, past,present and future, otherwise, it will eventually fail.
[tapa] 10:28 PM Kahiit ibig sabihin nun pauilit ulit na kasinungalingan pa ang mangyayari? Mahirap magtiwala at magbigay ng pang unawa sa taong kayang kaya kang pagsinungalingan ng nakatitig sa mata mo.
[Toks] 10:32 PM Kaya nga. Kung wala na ang tiwala, tapusin na. Kung mahal talaga, tuloy pero buong tanggapin, walang sisihan. Kung may duda parati, mahina ang pundasyon, guguho yon, di magtatagal.
[tapa] 11:02 PM Ang stand ko tapusin na. Pero parang ayaw pa ni A bumitiw. Hinihintay nya pa si B na gumawa ng paraan. Nghihintay sya ng paliwanag ni B. pero sabi ko nga mahirap intindihin ang taong ayaw magsalita at sinusumbat lng ang mga dating pagkakamali ni A. Gusto ni B instant, na parang walang nangyari.
[Toks] 11:38 PM Unless mahal pa rin ni B si A, hindi niya yun gagawin. It^s time for A to move on. Magkakasiraan lang sila lalo kapag ipilit pa. They can start anew but they need to bury the past, if not- the past will haunt them.
Tuesday, April 12, 2011
[Toks] 12:18 AM Sabihin na lang nating naglaro sina A at B. Natalo ni B si A. Gusto ni A talunin si B pero ayaw nang maglaro ni B. Kailangan nang maghanap ng ibang kalaro si A. Pero higit sa lahat, mas mainam isiping nag-enjoy pareho sina A at B sa paglalaro. Na sa mga susunod na laro, mas mag-eenjoy pa sila, maski sila man ay magkakampi o magkatunggali o maski na iba na ang kalaro nila. Hangad ko ang panalo nila pareho. Sport lang. :d
[tapa] 5:38 AM Magkaiba tlaga tayo ng stand pagdating sa kung kaylangan pang iclear ang mga bagay bago magsimula ult(o tapusin). Hehehe… Anyways, mas katanggap tanggap sa tingen ko ung huling txt mo. Masakit lng tlga pag turn mo na e saka nman ubos na pala ang oras, time is up, at ayaw na mag extend ng kalaro mo. Un siguro ang kulang ni A. Nakalimutan nyang tanungin si B kung game pa ito for another round. Pano kung hinihintay lng pala ni B na maubos ang oras para matapos n ang laro. Masaklap pero wala nmang choice kundi tanggapin. Awts… Magandang umaga manong! Nagtatae ako. Hahaha
[Toks] 6:37 AM Emo-dium haha. Pwedeng i-contest ni A ang pagkapanalo ni B, pero ang kabutihan non? Last few minutes na ng laro. Pag nafoul si B, si A may free throws. B first watches from the sidelines, but when A throws the ball, B can block it, and A may not make the shot to score. If A still manages to score, the game will be extended, but the records remain that B was fouled at the dying minutes. And if the foul made was B^s 6th, then B is out of the game! Game over!!!
conversation with enGINeer
Status: Unwell…
enGINeer: whats wrong?!?
tapa: ewan
tapa: paggising ko na lang ganun e
tapa: hehehe
tapa: kaylangan ko lng siguro ng kausap
enGINeer: anyare?
tapa: not necessarily tungkol sa kung anuman ang gumugulo saken
enGINeer: ano nga gumugulo sa iyo?
tapa: hahaha
….
….
…
enGINeer:Do not ever think or feel you are alone. There are worse problems in the world, in varying degrees, that confronts us.
Let’s just say, we form part of the circuitry of this life. You are one of the components of what keeps this life going. If you pluck any of the components in the circuitry, one part of the circuit would go bust and may, in fact, ruin the entire circuitry.
But this life is so complex that there are buffers included in the circuitry so that the removal of any one of the components in the circuit would not ruin the entire system; or better yet, for those buffers to strengthen and reinforce the performance of the components in the system.
The mesh of life is indeed amazing!
*** sa pangalawang pagkakataon, pinangaralan na naman ako ng kuya kong to sa paraang para akong nasa Circuits class lang. next time kwento ko nman ang tungkol sa Venn diagram. lol… very appreciated manong. thanks!
bangkang may tagas
Madalas masarap ang umayon na lang sa agos ng tubig. Kapag napapagod na sa pagsagwan, hayaan itong dalhin ka kung saan man. Namnamin ang bawat sandali ng kapayapaan. Sana lang laging smooth-sailing. 
Pero alam naman nating hindi lahat ng parte ng ilog ay malalim, madaming parteng mabato at malakas ang agos. Patuloy ang ilog sa pag-agos kahit pa mapa-idlip ka sa parteng mapayapa.
Hindi maiiwasang makasalubong ang malalaking bato na susubok pataubin ang bangka mo… ang bangka ninyo.
Sa mga pagkakataong nalagpasan nyo ito, hindi ba ang sarap sa pakiramdam na nakaraos kayo ng magkawak-kamay? sabi nga nila, what doesnt kill makes you stronger. lahat ng pagsubok na matagumpay na nalagpasan ay nagdadagdag ng kulay at tibay sa buhay. Ganun sana…
Masarap sana kung handa din ang kasama mong sumagwan upang labanan ang pwersa ng tubig, tumulong upang mabalanse ang lahat nang hindi tuluyang mapataob basta-basta. Pero pano kung sa tuwing makakasalubong na ang rapids, ay napapakapit na lang sya sa bangka? susukatin ang dami ng tubig na pumapasok? bibilangin ang butas kung saan sumisirit ang tubig? hayyyy… mahirap sumagwan mag-isa, pero mas mahirap kung pareho kayong sumasagwan sa magkaibang direksyon. walang malinaw na patutunguhan.
Pagkatapos ng unos, isang mapayapang araw. Malalim na tubig.Oras ulit upang mamahinga.ilapag ang sagwan, at muling namnamin ang kapayapan. O oras na upang iwan bangkang binutas na ng pagsubok upang di na tuluyang masira’t malubog sa susunod na paglusong?
makunat na ang tapa… isang taon na!
A: Uy, mag-iisang taon na pala blog mo! Anong balak mo? Manghihingi ka ba ng pic greeting?Coffee painting na lng saken. Hahaha!
B: Toink! Hindi ako manghihingi. Sige, gawan mo ko ng coffe painting. Yung gravatar ko ha. Ahahaha! Tignan naten. Hehehe…
at tinotoo nga po nya…
Ang totoo nyan, yung coffee painting talaga ang original, ginaya ko lang ang pose 😀
Isang taon na nga mula nang gumawa ako ng account ko sa dito sa wordpress. Target ko nung umpisa at least isang post kada Linggo. Natupad ko un nung mga unang buwan ng pagbblog. Sa pagiging active ko sa bloggging noon, madami akong nakilala. Naging mga kakulitan sa ym at idinagdag sa FB. May mga nakilala ng personal at naging kaibigan.
Sa grupo ng mga bloggers na nakasama ko sa inuman nang sinabit ako ng “pinsan” kong blogger (lima sila kaya medyo napipi ako nun at humihingi ako ng paumanhin kung di ako nagpakilala agad ng maayos), sa nanong bantay ni Lapu-lapu, sa mga nakasama kong kumain ng alimango’t tempura sa seaside nung birthday ko— si pinsang blogger slash legal adviser na hindi pa din nabibigay ang librong pa-birthday daw nya, sa ate-atehan kong hindi ako pinasalubungan ng camel na walang goiter sa batok (sya din ang taga-bura ng mga mukha sa tuwing magpopost ako ng mga pics), si mojacko na nagpa-pizza nung birthday nya at laging ipinamamalita na payat na sya, at sa butiking kuripot na malakas palang kumain at magaling sa photoshop— sa diwatang madaldal na hindi nagpapatalo na sinamahan akong mamili ng pastel, durian, marang at magosteen na pasalubong at sa mga kwento nyang halos buntong-hininga lang ang pagitan. Maraming maraming salamat.
Hindi ko man napangatawanan ang regular na pag-uupdate ng blog, regular pa din akong bumibisita sa mga bahay ninyo. Nagsimula ako bilang blog-reader/hopper, kaya siguro mas madalas pa akong pakalat-kalat sa bahay ng iba kesa gumawa ng sariling post ( o excuse lang daw sa katamaran ko gaya ng ibinibintang saken ng diwatang gala? ahahaha! ) Basta sa lahat ng mga nakasalamuha ko at sa mga mapapadaan pa sa blog-hay na to maraming-maraming salamat, ganun din sa mga inaakyat-bahay ko nang di nila nalalaman. Salamat sa inspirasyong hatid ninyo sa akin. Hindi ko na kayo mababanggit isa-isa, itatag ko na lang sa fb. 🙂
Madami pa sana kong gustong makilala sa personal na blogger kaso likas na yata saken ang pagiging ilag sa mga bagong kakilala… Panawagan pala sa mga uuwi dyan ngayong taon, pasalubungan nyo ko at siguradong kahit sa airport pa lang ay pupuntahan ko na agad kayo. hehehe…
*** Espesyal na pasasalamat sa gumawa ng coffee painting version ng gravatar ko. Galing-galing naman. Salamat 🙂
Unang Akyat (Mt. Makulot)
Last Saturday, sa wakas ay natuloy din pangarap kong totoong pamumundok. Hindi ko nga lang inasahan na ganun pala kahirap dahil ang sabi nung kasama naming hiker ay pang-beginners.
Inakyat namin kasama ng ilang kaibigan, bagong kaibigan at isang hiker ang Mt. Makulot sa bayan ng Cuenca, Batangas. Nagsimula ang akyat-proper mga alas otso ng gabi at wala pang sampung minuto ay nakakarinig na ko sa mga kasama namin na nagtatanong kung malayo pa. Napapangite na lang ako. Makaraan ang ilan pang minuto ay isa na ko sa nagtatanong kung malayo pa ba. Pakiramdam ko kase ay halos isang oras na kaming naglalakad paakyat ng bundok yun pala kinse minutos pa lang daw! Huminto saglit ang guide. Ang akala ko ay para hintayin yung mga nahuhuli sa paglalakad. Hindi pala, san dali lang daw at may tumatawid na ahas! Akalain mong di pa kami lubusang nakakapasok sa talagang masukal na gubat ay may check point na agad. Ambagal nyang tumawid pramis. Nagmamadali kaming maglakad nung makalagpas sa trail yung ahas. Mula nung sandaling yun ay mas naging alerto ako. Ginamit ko na ang sarili kong flashlight para liwanagan lahat ng hahakbangan ko na nung umpisa’y inaasa ko lang sa flashlight ng kasama ko.
Ilang falls at bundok na din ang napuntahan ko at isa ko sa mga nauunang maglakad. Pero ngayon pa lang yung totoong mountain climbing. May trail naman kaya hindi ka mahihirapang sundan ang guide kahit pa napakabilis nya. Bago pa kami umabot sa first stop over ay ramdam ko na ang pagod. Backpack na puno ng damit at pagkain at may nakasabit pang isang litro ng tubig, Flashlight at apat na litrong tubig sa kanan, at tent nman sa kaliwa. Ang laking pagkakamali ko na isang 4L na tubig ang binili ko para sa amin ni gf. Mas maiging tig-iisang litro or 1.5 litrto na lang sana para naisiksik sa mga bag namin. Ang hirap umakyat ng paa lang ang ginagamit at pang-balanse lang ang kamay imbes na pang hatak sana sa katawan. Halos mabasag na yung dala kong galon ng tubig kakahampas tuwing aakyat sa matarik na trail. Ganun din yung tent, halos mapunit na yung case. Umabot naman sa lagpas kalahati bago ako tuluyang sumuko sa mga bitbit ko. Nakiusap ako sa isa kong kasama na sa kanya muna yung tent.Kahit ilang stop over kami at ilang minuto din ang mga pahinga, halos sumuko din ang mga binti ko. Hindi ko na halos maihakbang, parang naninigas na at hindi ko makontrol paangat. Yun ang unang pagkakataon na narasan ko yun. Akala ko hindi ko na kakayanin pang umakyat ng mas mataas at matarik pa. Habang tumataas kami ng tumataas ay patarik ng patarik ang daan at wala na ang mga batong pwedeng pakunan ng bwelo, puro lupa na lang kaya mas matinding kapit at pwersa sa binti at paa.
Nang malapit na kami sa tuktok at huling stop over na para magpahinga, tanaw na tanaw na ang bayan at mga syudad sa Batangas, parang christmas lights! Kaya mas nagkaron ng lakas para sa huling leg ng akyat. Pinauna na ko ng guide sa pag akyat sa natitirang ilang metro pero mas matarik pa. Dalawang beses akong nadulas at dumausdus pababa. Walang makapitan dahil puro talahib na lang ang nandun at mamasa masang lupa. Natakot kaming lahat dahil nasa mataas na bahagi na kami, kaya nagpasya silang umikot sa kabila para i-check kung mas ok ang daan sa kabila. Mas malayo at mas matalahhib perro mas ok ang daan dun. Habang ako naman ay pinilit na lang umakyat dahil mas mahirap bumababa sa kinalalagyan ko nun.
Nakarating kami sa tuktok mga pass 10Pm na, naliligo sa sariling pawis, madungis at puro putik. Nag-set up agad ng tent para makapagbihis at makapagpahinga sandali bago magluto ng hapunan. Pagkatapos kumain ay konting inuman at bonding pa kasama ng barkada at mga bagong kaibigan hanggang ala-una ng madaling araw at kinabukasan na kami nakapaglibot.
Nakakapagod at nakakatakot na pag-akyat pero eto ang mga tanawin mula sa tuktok ng Mt. Makulot at katabi nitong bundok na kung tawagin ay Rockies.
Sunrise in Mt. Makulot (Medyo makulimlim...)
Mt. Makulot Summit
To Rockies from Camp Site
Rock Climbing in Rockies
On Top of Rockies
Aerial shot? Parang Turtle yung Island 😀
Kunwari di ako natatakot...
Ligaya
Sept. 26, 1995
Naghahapunan kami nila Kuya, ate at bunso habang nanonood naman sila Tatay at Nanay (Lolo at Lola) ng TV nang biglang magtahulan ang mga aso namin. May bisitang dumating.
Galing ng Maynila si Kuya Anjo, pinsan namin sa side ni Papa. Pinapasundo daw kami ni Mama at miss na miss na daw kami. Matapos ang halos isang buwan nila Mama at Papa na magkasama sa Maynila, magkikita-kita na ulit kami.
Kinumusta ni Nanay ang kalagayan ni Mama. Mmaayos naman daw sabi ni Kuya Anjo. Natuwa kami sa narinig naming yun kaya lalo pa naging excited sa pagbyahe kinabukasan. Pero iba nman ang reaksyon ni Nanay, parang malungkot. Naisip ko baka nangungulila lang din sya sa anak nya.
Bi-byahe kami bukas. Kinakabahan ako. Naalala ko pa nung una kaming magbyahe nila Mama at bunso papuntang Maynila para magbakasyon. Palibhasa’s di sanay sa byahe, halos bumaliktad ang sikmura ko at simutin lahat ng laman sa sobrang pagkahilo. Ipinagbalat ako ni Mama ng dalanghita, piniga-piga nya ang balat para lumabas ang amoy at inilapit sa ilong ko. Malaking tulong yun sa akin nakakabawas sa pagkahilo. Lima hanggang anim na oras na ganun ang tagpo sa bus. Bago pa makarating ng Maynila ay daig ko pa ang lantang gulay. Ganito na naman panigurado bukas, kaso nga lang wala si Mama na magtatalop ng dalanghita. Di bale, magkikita kita naman kami pagkatapos.
Sept. 27, 1995
Mga alas otso kami ng umaga lumuwas. Kaming magkakapatid, kasama si Nanay at si Kuya Anjo. Excited ang lahat,si ate nagbaon pa ng nilagang itlog baka daw kami gutumin sa byahe. Nung una’y ayos pa naman ako. Sight-seeing sa mga bukiring nadadaanan. Pero sa bawat pagpreno ng bus ay sumasabay sapag-ikot ang sikmura ko. Unti-unting umikot ang paningin. Bumigat ang pakiramdam. Walang epekto ang bonamine. At inilabas ko lahat ng kinain. HIndi lang pala ko ang ganun, pati si Nanay, duet kami.
Pasado alas dos na nang makarating kami ng Maynila, at dahil sabik kaming makita si Mama, napagkasunduan na naming dumerecho sa Chinese General Hospital.
Halos isang buwan na din syang naka-confine doon mula nang ilipat sya ng ospital ni Papa mula sa probinsya. Kahit nung nasa ospital pa sya sa probinsya ay di namin sya nadalaw. Bawal daw ang bata sa ospital.
Maliit ang ospital sa probinsya at hindi matukoy ang sakit ni Mama, kung kayat mismong doktor na ang nagsabing mas makakabuti kung madadala si Mama sa Maynila para masuri ng mga espesyalista. Humingi ng tulong si Papa sa Mayor para sa ambulansya, pero sa kasamaang palad ay walang available nung araw na yun. Ayaw nang ipagpaliban pa ni Papa, ang paglipat ng ospital. Kaya minabuti na lang nyang bumili ng folding bed at magrenta ng jeep para madala agad si Mama sa Maynila. Hindi naging maganda ang unang tagpo sa ospital, palibahasa’y naka-tsinelas at nakapambahay lang si Papa, hindi agad inasikaso. Isipin mo ang anim na oras na byahe at sa jeep pa. Awang-awa ako kay Papa nung kinukwento nya yun.
Narating namin ang ospital katirikan ng araw. Sinita kami ng guard na naka-duty, may kasungitan sya. “Hindi pa oras ng dalaw, alas tres pa.” Wala kaming nagawa kundi maghintay sa lilim ng maliit na puno sa may gilid. Parang countdown naming hinintay bawat segundong lumipas. Ano ba naman ang ilan pang minutong ipaghihintay kumpara sa pinagdaanan namin sa halos anim na oras na byahe at ilang linggong di pagkikita. Ilang saglit na lang, nasa loob lang ng ospital na yun si Mama at hinihinaty kami.
Alas tres impunto, pinapasok naman kami ng wala nang tanong-tanong. Nauna sa paglalakad ang pinsan ko at si kuya, at bago pa man kami makarating sa kwarto papalabas na sila. “Nakauwi na daw sila Mama” salubong ni kuya na nakangite. Lahat ng pagod, gutom at kaba biglang nawala napalitan ng pananabik sa narinig naming yun. Lahat nakangite. Nabuhayan ng loob. Sabay sabay kaming naglakad papalabas nang tanungin kami ulit ng guard. Nagtaka siguro na kakapasok lang namin ay palabas na agad.
“Sino bang hinahanap nyo?”… “Si Ligaya S_______ po”…
“Ahhh wala na… nakaburol na sa Tondo.”
Madaling araw ng araw na yun pumanaw si Mama.
ganito kami noon
Sa probinsya ako ipinanganak at nagkaisip bago kami lumuwas ng Maynila n0ong 12 taon ako. Tuwing buwan ng Mayo, basta bago sumappit ang tag-ulan, nakaugalian namin nila mama kasama ng mga kapatid ko ang pagtatanim ng mga gulay sa likod bahay. Kami nila kuya ang gumagawa ng balag para gapangan ng mga gulay, si mama, ate at bunso ang nagpupunla. May taga-bomba sa poso at tagabuhat ng balde para ipandilig sa mga bagong punla. Madami kaming tanim lagi sa likod bahay, patani, bataw, sitaw (hindi po ung mahahabang sitaw to), sigarilyas, kardis (ilocano yan, di ko lam sa tagalog e) singkamas (namumunga po ang singkamas), talong na bilog, okra, gabi, sili, syempre di mawawala ang kamote. Kung may bakanteng lote sa probinsya panigurado may nakatanim na kamote.
Green-thumb daw si Mama, madaling makapagpatubo at palago ng halaman. Kung puno ng gulay ang likod bahay, puno nman ng mga halamang ornamental ang harap. Bihira sya magtanim ng namumulaklak. Kadalasan mga malalagong dahon-dahon lang. Bago pumasok sa eskwela, toka toka kaming magkakapatid ng gawain. Trabaho namin ni bunso ang pagdidilig ng mga halaman sa umaga. Si kuya ang taga-igib ng tubig para sa kusina, medyo malayo samen ang poso. Si ate naman ang nagwawalis ng bakuran. Habang si Mama naman naghahanda ng almusal.
Madami din kaming alagang hayop. Aso, baka, manok, baboy. Tipikal na probinsya. Ung baka, hindi kami ang nag-aalaga, pinapapastol un sa iba. Wala kaseng mag-aasikaso. Hati-hati din ang trabaho sa pag-aalga ng mga baboy at manok. Ung manok mga gala lang un walang kulungan, pero kilala namin bawat isa. Ung pinakaninuno ng mga manok namin may pangalan din, Banggangok, un ang tawag ni Mama. Maalaga si Mama sa mga hayop. Natutulog sya sa bakanteng kulungan ng baboy tuwing may bagong panaganak. Nakahiwalay kase ang mga piglets sa inahin. Isa-isa nyang nililipat sa kulungan ng inahin ang mga piglets para sumuso, isa-isa din nya itong ililipat sa kabilang kulungan pagkatapos. Ganun sya katutok sa mga alaga nya. Madalas din maririnig mo syang kinakausap ang mgat ito, pati din pala halaman binubulungan din.Yung aso nman, kung sino ang nakatokang magligpit ng kinainan sya din ang magpapakain. Siguro halos sampo ang aso namin nun. Di ko alam kay Mama kung bat andami. May isa pa nga kaming aso ipinangalan nya sa kanya. Loyal ung aso na yun, mahigpit na bantay. Pareho ni Mama. Strikto.
Meron kaming maliit na parang kubo sa tapat ng bahay sa bandang kusina. Mula sa malalaking sanga ng camachile ang ginawa naming poste at kawayan naman ang papag. Lumang yero ang bubong. Dahil si kuya ang pinakamatanda sa aming magpipinsan, sya ang nagpaalam sa Lolo para sa mga kawayan na puputulin. Tulong-tulong kaming magpipinsan sa pagbuo nun. Natulog kami dun kinagabihan ni kuya kahit walang dingding. Binalot lng namin un ng mga sakong pinagtagpi-tagpi na madalas ginagamit na pansapin kapag nagbibilad ng palay. HIndi pinayagan yung iba nming pinsan na duon din matulog dahil malamig. Kinabukasan nagising na lang ako na nasa kwarto na sa loob ng bahay. Hindi ko namalayan, lumabas pala si Mama nung madaling araw para silipin kami ni kuya. Mula pagkabata pala may pagkamantika na ko matulog. Di man lang ako nagising nung binuhat ako ni Mama, namamaluktot na daw kase ko sa ginaw.
Masarap magluto si Mama. Paborito naming magkakapatid ang “inalseman”, ilocano version nya ng sinigang. Parang sinigang kase maasim, nilalagyan ng sampalok pero hindi masabaw, mas madaming gulay kesa sa karne at higit sa lahat, bagoong-isda ang panimpla. Lagi kaming sabay-sabay kung kumain. Bawal piliin ang gulay kase kung kung hindi, sya mismo ang magsasandok at ilalagay sa plato mo. Number one rule pa naman sa bahay ang bawal tumayo sa hapagkainan hanggat hindi nauubos ang laman ng pinggan. Isa pang ulam na hinahanap-hanap ko ung diningdeng. Sitaw, saluyot, bulaklak ng kalabasa at kung anu-anong pang mga gulay na pinagsama sama. Pinakuluan sa tubig at tinimplahan ng bagoong-isda, may sahog na inihaw na bangus, at may sawsawang bagoong at kalamansi na may sili. Bihira na ko makakain nito ngayon.
Bago pa matapos ng Eat Bulaga, pinapatay na ni Mama ang TV. Oras na para matulog ang mga bata. Kaming dalawa un ni bunso. HIndi ko na mabilang kung ilang beses akong nagtulug-tulugan noon para lang di mapagalitan. Inggit na inggit habang nakikinig sa mga pinsan kong naglalaro sa labas. Di ko na din maalala kung anong iniisip ko para mas mapabilis ang pagtakbo ng oras. Hirap na hirap akong matulog sa tanghali noon, kaya ang ginagawa ni Mama, susuklay-suklayin nya ko, bubunutin ang mga patay na buhok. Ilang minuto lang tulog na ko.
Ganito kami noon.
wansapanataym… naalala mo pa?
Napanood ko sa patalastas sa channel 2 nung nakaraang araw na ibabalik nila ulit ang wansapanataym. bigla akong nabuhay. napangite tapos… wansapanataym… sa aking buhay. Napawi ang lumbay, napuno ng kulaaaayyyyy… hehehe… totoo yan. pramis. Ewan ko pero ang laki ng ngite ko nung napanood ko ung commercial. Di ko maiwasan magbaliktanaw. Ewan ko kung ilang taon ako nun, basta alam ko inaabangan namin yan ng mga kapatid at tatay ko tuwing linggo alas otso ng gabi, gusto kong isipin na un siguro ang family time namin. Ahahahay!
Tapos nagkatinginan kami ni bunso, hirit nya sana ibalik din nila yung Okatokat! hahaha! Si Rona! (played by Agot Isidro, sila la ng ni Paolo Contis ang naalala ko. hehehe… si Rica pa pala.) Yung horror na palabas tuwing martes ng gabi pagkatapos ng mga teleserye nila. nagkatawanan na lang kami. pati araw at timeslot, naalala namin. duwag ako sa mga katatakutan na palabas, pero ung okatokat? hahaha! talagang inaabangan namin.
Dito na namin inalala pa ung ibang palabas dati na sabay sabay namin pinapanood. ang teleserye nun 2 lang pagkatapos ng balita. ngaun, puro teleserye na. Inisa isa namin alalahanin ni bunso ang mga palabas after ng mga drama series.
Lunes- Palibhasa Lalake! Sinong bestfriend mo duon. nyahahaha! naalala ko pa si Tikboy. Martes ung Okatokat. Tapos Wednesday ung Okidok? e kelan ung Home Along da Riles? Kase pag huwebes Maalala mo kaya e. Tapos ung Byernes ung laging pinapalitan, naging Super Laf-in naging Tagalog movies, alam ko byernes din dati ung tagalized na go go Power Rangers!. Hahaha! Ang sarap balikan.
So ngayon, anong araw ang Home along d riles? Nyahahaha! Di ko maalala. Kahit si bunso di din maalala. Ang di ko makakalimutan, masaya naming pinapanood ng sama sama mga yan. Nakakamiss.
sinigang
“mahal kita…”
“mas mahal kita…”
sana ganun lagi. ang simple sana di ba? mas masaya ang buhay. kaso hindi. ang turo samen nun sa com1, communication has three major components, transmitter, receiver at ang noise. Taeng noise yan, panira kahit kelan. ang relasyon laging 3in1, ikaw, sya, at ang mga pagsubok. bakit? kase wala tayo sa ideal world, walang ideal situation. sa fairytale nga may kontrabida e. hindi mapipigilan ang external forces na makigulo sa buhay ninyo. wala kayo sa vacuum para isipin mong walang ibang matter at dalawa lang kayong nag-eexist. pansamantala, marahil mabubulag kayo at pilit na di papansinin ang paligid. gagawa ng mundo kung saan walang panget na eksena (wholesome yan), puro beach, damuhan, bughaw na langit, buwan, mga bituin, beach pa ulit isama sa eksena ang kayak, isa pang damuhan loacation this time sa tuktok ng burol. masarap mangarap, maupo sa dalampasigan at tanawin ang papalubog na araw o kaya nakahiga sa duyan kayakap ang babaeng pinakamamahal. kung pwede sana laging ganun, kaso hindi puro pantasya ang buhay. minsan nagba-brown out din. hindi laging summer para magtampisaw sa dagat. ang napakagandang beach nga may mga sea urchins eh. ang luntiang burol nagiging brown. ang aquarium nadudumihan din… at ang ulam napapanis pag kinamay. hehe… mararanasan mong masaktan. makasakit ng di sadya. ang importante marunong bumawi. mag-sorry at gumawa ng paraan para makabawi. kung brownout, ihanda ang kandila at pamaypay. magluto ng panibagong ulam at sa susunod wag nang kamayin. magtampisaw sa dagat khit maulan, hindi mo kaylangang laging sumilong, masarap maglaro sa ulan nang may kasama, may kalamansi juice nman kapag sinipon. kung wala kang balak ayusin at hahayaan mo na lang ang problema, iwanan na lang ng tuluyan kesa naman nakabitin ang isa, naghihintay sa wala. umaasa at nasasaktan. lagyan ng tuldok, di man maging maayos sa simula at least makapag umpisa nang tanggapin ang lahat. pero bago pala yan, bumalik sa basic na tanong, mahal mo pa? kung oo, engot ka pag hinayaan mo ng ganun ganun lang. subukan mong balikan ang matatamis na tagpo ng inyong buhay, baka sakaling mabura nun ang hapdi ng ngayon at bumalik sa kung paano kayo nag-umpisa.
“mahal kita…”
“mas mahal kita…”
“mahal na mahal kita…”
ang pag-ibig para saken e parang sinigang. sinigang na bangus, para eksakto, sige lagyan ng miso, sinigang na bangus sa miso. matinik, may asim, may lapot (?). masarap pagsaluhan, lalo na pag maginaw at maulan. ahehehe…
aquarium
sabi ng kuya ko nung nakaraang gabi…
nagdadalawang isip na ko diligan ung mga kalamasi, hindi naman namumunga.
kanina naman eto hirit nya…
parang ayoko nang pakainin tong mga to (isda sa aquarium) namatay na ung pula ung ulo e, un lang nman lumalapit pag nakita nyang papunta na ko. tong mga to parang natatakot pa nga.
adik ng kuya ko no? pati kalamansi dinadamay sa pagmumuryot nya. pero mas nagulat ako sa sinabi nya sa about sa isdang nasa aquarium. hmmm… wala na syang nakukuhang satisfaction, dapat pa ba syang magtyaga sa pagpapakain nung mga un? kawawang mga isda.
after nyang sabihin un, eto naman ang naisip ko.
ang puso ng tao katulad ng aquarium, nagiging makulay dahil sa mga palamuti na nandun, kasama na ang mga bato, shell, corals at kung anu ano pa, pero nagkakaron ng buhay dahil sa mga isda at halaman (hindi ung plastic, adik). wag mong hayaang may dumi ung aquarium, lalo na kung sayo galing. lilipas ang oras o araw, hindi mo na makikita ang duming un, tumining na sa ilalim. pero di ibig sabihin na nawala na. minsan magandang palipasin muna ang ilang sandali para muling luminaw ang tubig, mas madaling linisin. pero wag mong iisipin na kapag kapag humupa na e wala na. nandun lang un sa ilalim. pwedeng muling lumutang pag naalog at mas malala pa, hindi mo namalayan ung isda na pala ang unti unting nalalason. wag mong hintaying ung isda ang lumutang. pag nagkataon, tanging mga palamuting bato na lang ang laman ng puso nya, wala na ung pagmamahal nya sayo.
kamalayang malaya…
anong ginagawa ko sa mundo kung saan salita lang ang nagiging basehan ng pagkatao? hindi magkakakilala sa personal at pawang sa mga artikulong minsay mabulaklak at minsay madrama lang ang pagkakakilanlan? tanging sa likaw lang ng utak nakikilala at walang mukha.
ikaw bat ka nandito? para sa malayang kamalayan. sa mundong to, walang tama at mali, sabihin kung ano ang nais. ilabas lahat ang nasasaisip. walang rated PG, walang rated-R. lahat handang umunawa. nakakatuwang mapabilang sa mundo kung saan hindi kaylangang sabihin kung sinu ka. hindi kaylangang magpasa ng resume kung saan nakalista ang ngalan, edad mo at natapos mo. ang mahalaga lang marunong bumasa, hindi ng nasusulat, kundi higit ng damdaming nakapaloob. at syempre respeto.
ang malayang kamalayan tulad ng buhay naten, kaakibat ay pananagutan. respeto lang kaibigan. dito sa mundo ng blogosperyo ko nakita ang tunay na malayang kamalayan. hindi binabakuran ng panuntunan. hindi sinasaklawan ng mga saradong isipan. bukas sa bawat pagsita, bukas sa lahat ng dadalhin ng hangin.
ang malayang kamalayan, inihahalintulad ko sa hangin, na bawat sulok ng mundo ay kayang marating pati puso’y kayang pasukin. pwedeng makapagbigay ng pansamantalang ginhawa o magdulot ng alinsangan. hangin na kayang hawiin ang ulap at hangin na kayang magdala ng ulan. hangin na hindi kayang irehas, hindi kayang ikadena, hindi mapipigilan.
malayang kamalayan, katumbas din ay malayang damdamin. dito sa mundong to ko natutunan pakawalan ang nararamdaman. dito nagawang palayain ang sarili mula sa bakod ng galit. nakabuo ng tulay mula sa isla ng pag-iisa. nagsilbing tengang makikinig sa tuwing binabagabag ng konsensya.
maging malaya sa damdamin at isipan. pare-pareho nating gustong makamit. masaya akong narating ang mundong to at dito nagkrus ang mga landas natin. ikinagagalak kitang makilala sa mundo kung saan ang kamalayan ng bawat isa ay malayang malaya.
malayang kamalayan, malayang damdamin, bukas na isipan – davin
back to school… pengeng bente :)
Ahahahay… matagl tagal din bago ko makapag post ng talagang post. ahehehe… try ko ngaun. kwentuhan tayo…
kakabalik ko lang from 6 days field work, sa bandang southern tagalog. nakakapagod at nakakainip. Fiesta sa syudad na un kaya paghahanap pa lang ng hotel e pahirapan na. Buti at may nahanap ako the night before ako magbyahe. OK naman, may pool, kaya kahit mag isa lang ako may pagkakaabalahan ako pag nasa hotel. Ayun, nainip pa din ako. ahahaha… kaya eto umuwi na ko kahit pwede pa kong mag-stay dun ng another night, para may additional allowance. Obviously mas pinili kong umuwi kesa magrelax lang sa hotel at kumita. ahehehe…
Nakakapagod ang byahe, buti na lang di ako inabot ng rush hour pagdating ng manila. Pagdating ko ng bahay, may nakita akong tatlong sobre. Dalawa ay sa utang at isa ay ang matagal ko nang hinihintay na sulat galing sa World Vision. Nakikita mo ba yang link/pic ng bata sa sidebar ko? Nilagay ko yan nung araw na nag-apply ako para maging sponsor ng isang bata. Once lang kase ko nakareceive ng email from the organization and after i replied to that email, wala na ko nareceive ulit. At ngayon, dumating na at meron na ngang batang na-assign saken. Nawala ung pagod ko galing sa byahe, dali dali kong binuksan at binuklat buklat ung booklet. Nakakagaan ng loob. Kahit papano makakatulong ako.
Tinanong ako ng isang kaibigan kanina (over the phone) bkit daw ako kumuha nun (child sponsorship). Sabi ko na lang para naman magkaron ako ng silbi sa buhay. Hahaha! Naging aware ako sa sponsorship program na to ng World Vison nang mabasa ko ung post ni AddictedToGreenBellPepper (Universal Child) kung saan nagreply si CoolWaterWorks, at napadpad ako sa blog nya. Nung araw na yun, nasabi ko sa sarili ko, pagdating ng sahod, sasali din ako. Gusto ko din makatulong. Hindi ako mayaman. Galing ako sa pamilya na sakto sakto lang. Graduate ako ng public school mula kinder hanggang matapos ng college. Public elementary school sa Pangasinan, public high school at public university dito sa Manila. Naka-hanap ng maayos na trabaho at kahit papano ay nakakaipon. Sobra sa kaylangan ko, kase ang reference ko kung papano ang buhay namin dati. Sanay ako sa simpleng buhay. Sanay ako sa sakto. Tipong ang baon ay sapat lang na pamasahe at pangkain. Pag nawalan ng piso e problema na ang pauwi. Ahehe… Mas madami ang mas malala ang pinagdadaanan para lang makapag aral at para mabago ang sitwasyon nila sa buhay ngayon. Gusto ko makatulong sa mga batang nangangarap baguhin ang kinabukasan nila. At dahil hindi naman ako mayaman para gumawa ng kung anu anong mga charity works at wala din naman akong oras para maging regular volunteer, thru World Vision sana makatulong ako. Isa itong oppurtunity para kahit papano e makabawi sa lahat ng blessings. 🙂 Bakit ko to sinasabi ngayon? Sa mga naliligaw dito sa bahay ko, para magkaron ng idea sa program ng World Vision na child sponsorship at sana ma-inspire din kayo.
Bente pesos lang per day, may isang bata ka nang matutulungan sa education nya. May isang bata kang matutulungan na mabago ang buhay 🙂 Actually ung child sponsorship nila ay hindi lang naka-concentrate sa pagpapa-aral ng bata. Kasabay nun may program sila to help the entire community/village, mga livelihood programs para sa buong pamilya. Lets support WORLD VISON at iba pang organizations katulad nito.
Share ko din tong video na to… (kung iniisip mong lagi na lang may video or kanta sa mga post ko, ako rin napansin ko. ahehehe…)
Let’s help send these kids back to school. Pengeng Bente… and lets make a difference.
beeftapa random thoughts
Kapag pinakawalan mo ang mga taong importante sayo at minamahal mo, hindi ibig sabihin nun gusto mo na silang umalis sa buhay mo. Gusto mo lang silang mas makagalaw at maramdaman na kahit binitawan mo ung tali ay hindi sila tuluyang lalayo sayo…
the bird and the worm
Gusto ko lang i-share tong video na to. Well, di ko talaga naintindihan ung ibang lyrics ng kanta pero gusto ko yung beat at ang cute ng video. Sabagay may pagka-weird naman talaga ung mga lyrics ng songs ni/ng Owl City. Medyo ilang araw na din akong napapangite ng video na to kahit di ganun ka-okey ang mga nakaraang araw ko 😀
Buhul-buhol adventure in Bohol
To Chocolate Hills Viewing Deck
Medyo natagalan na ng husto ung pagkwento ko ng Bohol adventure namin. Kaya eto, popost ko na bago pa tuluyang mapanis. hehehe… March 19 ung departure namin to Tagbilaran. Mahabang pakiusapan bago kami nakapasok sa boarding area. Nasaraduhan kami ng tiketan at ayaw na pumayag nung attendant dun na papasukin kami dahil naprint na daw ang manifesto. Magpa-rebook na lang daw kami for the next day. Bagsak balikat namin nun. Buti na lang ung isang ate nagtanong kung ilan daw ba kami tapos kinausap nya ung sa office ng Zest Air. Ayun! Bingo! Pumayag ung sa office. Laking pasasalamat talaga namin kay ate. Pagkakuha ng ticket, takbuhan na! Para kaming nasa Amazing Race! PAg-akyat namin ng eroplano tahimik, kami na lang kase ang hinihintay. Na-delay ang flight dahil sa grupo namin. Ang malala, mas lalo pa na-delay dahil sa mga priority flights, mga international daw. Pero ayos lang, wala na kong karapatang magreklamo dahil kami din naman ay naging cause of delay.
Tarsier
Pagdating namin sa Tagbilaran, hinihintay na kami ng kinuha kong tour guide. Derecho larga na sa mga tourist spots ng Bohol. Wala naman masyadong exciting na nangyari sa first day namin. Puro picturan lang. Saka ang inaabangan ko lang naman talaga sa first day ay ang chocolate hills at tarsier. Ahehehe… At meron akong natutunan sa Butterfly farm. Ang babae ang nasa ibabaw kapag nagme-mate sila. Kung sa tao daw, ang tawag sa ganung position ay “Butterfly”, ayun yan sa tour guide sa farm na loko loko. Hehehe…
Second day ng Bohol adventure namin ang pinaka-exciting kase physical activities, EAT Danao! Dumating kami ng Danao 10am na, na dapat ay 8am dahil madami ung activities. Hindi namin nagawa ung pinaka-extreme na The Plunge (parang bungee jump) dahil may photo shoot at taping
Suislide View
daw ang DOT, Knowledge Channel at iba pang TV show. Sinimulan namin ang Danao adventure with trekking forabout 15-20 minutes papunta sa river para sa aming first activity, kayaking. After Kayaking, trekking ulit papunta sa root climbing at rappelling site. Simple lang ung root climbing, ung rappelling ang talagang nagustuhan ko. After ng first 2 activities, umakyat kami ulit ng bundok pabalik sa reception area ng EAT DANAO for the late lunch. Sulit kami sa buffet lunch! Kain construction worker! Hahaha! KOnting pahinga lang, saka kami ng Suislide (zipline). Ang suislide nila ang pinakamataas dito sa Pinas. Enjoy lang ng view habang tumatawid papunta sa kabilang bundok, then zipline ulit pabalik. Last activity namin ang caving. Ito ang pinaka nagustuhan ko sa lahat, first time ko e. First time ko makakita ng mga stalactites at stalagmites sa personal, ang dami palang nagkalat na asukal sa loob ng kweba! (Ahehehe… joke lang. Crystals daw un, sabi ng guide at bawal hawakan kase nangingitim) Bukod sa first time ko, challenging talaga ung pagpasok sa kweba, at pinaka nakakapagod, aakyat, bababa, tatalon, lulusong sa napakalamig na tubig, lulublob para maiwasan ang nakaharang na malalaking formations at makatawid sa kabilang side. Astig talaga ang Danao adventure! Nag-enjoy ako ng sobra. 😀
Last day. Dahil 10 am ang flight namin pabalik ng Manila, bumangon kami ng 5:30 am para abangan ang sunrise at i-enjoy ang beach ng Panglao. At 3pm, nakauwi na ko ng bahay… Tapos na ang bakasyon. Back to reality 🙂
Konti lang mapapakita kong pics, kase karamihan ng kuha ko kasama ung mga barkada ko. 😉
Baclayon Church (Binilugan ko ng red ung image diumano ni Father Pio)
Man-made Forest
Sa tabi ng Dauis Church
Loboc River (Nakasalubong namin during our lunch/cruise )
Chocolate Hills (pero green pa, ahehehe...)
Hanging Bridge
Sa baba ng Suislide
Formation (picture taken by the guide, bawal magdala ng cam sa cave)
Dumaluan Resort (dito kami nag-stay)
Sunrise in Panglao Island
Panglao Beach
Starfish, Front and Back (Wahahaha! First time kong makakita sa totoong buhay 🙂 )
Beeftapa, 1, 2, 3... Jumpshot! Sunrise in Panglao Beach
picture gallery
Blue Lagoon, Pagudpud
Summer na! Mahilig talaga mag-travel ang beef tapa. Target ko na may mapuntahan na kahit isang local tourist spot every year. Karamihan sa napuntahan ko ay sagot ng company, trabaho talaga tapos sinasamahan na lang ng sidetrip. ahehehe… For this year, sariling gastos muna at ang destination… Bohol! 🙂 This weekend na alis nmin for the 3days-2nights tour. Kwento ko next post ung adventure at pics na din syempre. Sa ngayon, mga lumang pics na lang muna share ko… Inuna ko na ung buong picture ng ginamit kong header. hehe 😉
Boracay
Boracay, on the way to Puka Beach
Boracay
Boracay
Paoay Church
Kabigan Falls
Pagudpud
Patapat Viaduct, Ilocos
Hundred Islands
Hundred Islands
Coron, Palawan
Coron, Palawan
Magellan's Cross
Old Church in Santiago, Isabela
Sunset
eto na muna, update ko maya ulit sa bahay. uwian na e. hahaha! tama, sa office ko to ginawa. 😉
fx habits
Nagising ako kanina sa fx nang biglang lakasan ni manong driver radyo nya, aba tambalan na pala. Ugali ko na matulog sa fx, mahaba-haba din ang isang oras na byahe (di pa kasali dyan ung 30-40 mins jeepney ride galing sa bahay). Di naman ako naasar, napangite pa nga ako sa mga kaadikang hirit ni nicole-hyala. An tagal ko nang di nakakapakining ng fm sa umaga. Na-adik ako sa tambalan dati, araw araw pagpapasok na ko sakto un sa time slot nila. Pero pag tagal tagal magsasawa at magsasawa ka sa routine nila. Lumipat ako nung time na un ng sinusubaybayan. Naki-good times with Mo ako. Un ung time na nauso ung laro nyang forbidden questions. Sinubaybayan ko ung show mula nang si andi9 pa ang kasama nila, tas papalit palit ng guest dj nung mag-quit si Andi, naging si Maui (ang batang may boobs ayun kay wilma), pero di nagtagal pinalitan sya ni Wilma Doesn’t (ewan ko kung tama spelling, wateber). Then alam ko bumalik ulit si Andi for a while, pero muling umalis at ngayon si Grace Lee na kasama nila Mo at Mojo. Tlgang kinwento ko pa. hahaha… Bkit nga ba Andi 9? Kung loyal listener ka daw ng show masasagot mo un. Ang tanda ko, andi 9 kase almost perfect na daw si andi (based kay mo) medyo sumablay lang sa boobs. hehehe… ayun. Ung kulang kay Andi kay Grace nag-uumapaw, sobra sobra! wahahaha! The twins pa nga ang tawag nila. Hahaha! 😉 Kahit nung di na regular ung forbidden questions nila na every wednesday sa pagkakatanda ko, lagi pa din ako nakikinig sa kanila. Gusto ko kase ung mga kantang pinapatugtog ni Mo. Dun ko nalalaman mga bagong kanta actually.
After sometime, nagsawa din ako sa pakikinig sa madalas na conceited na si Mo. Ahehehe… Lipat naman ako sa masasabing classic na, na sina Chico & Dela Mar sa Morning Rush. Kaya nga ko may link ng blog ni chico (*turo sa gilid). Sinubaybayan ko ung top10 nila na may iba ibang topic. Kahit seryosong topic, laging merong pang-adik na entry.
Nang magsawa na ko sa routine ko na pagkasakay ng fx e salpak ng headset, tulog na lang ginawa ko. Pagkaupo, kandong ng bag, akap, tulog time. hehehe… Di na ko nkapakinig ng top10 sa morning rush, kaya sa blog ko na lang sinubaybayan. Kaya may link ako ng blog ni chico (*turo sa gilid). Di ko nman nababasa lahat ng entries nya, mostly ung top10 lang talga saka ung mga entries nya ng pag may photo shoot sya. Astig ng mga kuha nya, ang galing. Mahilig din ako sa photography pero wala kong slr o dslr, digicam lang meron ako. At dahil ako ang may cam, madalas ako nagiging photographer ng tropa pag may out of town. Next time mag-post ako ng mga kuha ko, cybershot nga lang gamit ko. 🙂
Ang layo na naman ng narating ng kwento ko. hahaha… Tungkol dapat to sa tambalan kaninang umaga. Oh well, dahil dyan, di ko na makkwento mga kaadikan nila Nicole-hiyala at Cris-tsuper. hahaha! pero na-miss ko ulit makinig ng radio show. Masubukan nga ulit bukas, sana lang di ako antukin…
kumusta ka?
kumusta ka amoy usok na tinapa, maanghang na caldereta, malasang corned beef at malinamnam na roast beef? ahehehe… pambungad pa lang kaadikan na. patay tayo dyan…. o sya, medyo serious to, malamang karamihan ng mapopost ko nman talaga dito ay more on my serious side, ung mga nararamdaman ko na di ko mai-share sa tunay na buhay. umpisahan ko na ha…
(naisulat ko to kagabi bago matulog….)
nakakapagod. parang hapong hapo ako. alam mo ung pakiramdam na nahulog ka mula sa napakataas na lugar pero oras na ung lumipas e hindi ka pa din sumasayad sa lupa? lutang. nasa ere pero di ka nman lumilipad kase nararamdaman mong bumubulusok ka pababa, at wala kang magawa kundi ramdamin ang malakas na hangin na sumasalubong. sa dami ng nangyari, di ko na lam kung pano ako magrereact sa mga bagay bagay. gusto ko ngayon maging sponge, ung tipong sasaluhin ko na lang muna lahat, ung hindi ko kaya, hahayaan ko na. gusto kong pumikit ng matagal, umasang makakatulog at sa muling pagmulat ng mata, hindi man ayos ang lahat, pero at least medyo settled na, kaylangan ko na lang makibagay, di ko na kaylangan makigulo, di ko kaylangan magdesisyon. makikisabay na lang. gusto kong lumayo, para pagbalik ko iba na ang sitwasyon, ung tipong wala na kong magagawa kundi tanggapin na lang kung ano man ang abutan ko. sa mga pagkakataong ganito, gusto kong marinig lahat ng sumbat at galit ng mga taong nasagasaan at nadamay dahil sa mga maling desisyon ko. gusto kong maramdaman lahat un. ayoko ng ganto ako, para akong manhid. ayaw gumana ng utak ko, naghihintay na lang ng mangyayari… para akong zombie.
Bat ba ko nagkakaganito? Konektado to dito gulit…guilt…guilt...
(eto naman tumatakbo sa isip ko kanina, habang nasa byahe papasok ng opisina. first time na di ako nakatulog sa fx…)
Para akong nakakapit sa isang maliit na sanga na anytime ay pwedeng mabali. Dahil takot ako, ayokong bumitiw, kaya pati sya pilit ding kumakapit. Ayaw nya kong iwan sa gantong sitwasyon. Nakikita ko nahihirapan sya, kahit iba ang pinapakita nya. Pinipilit ko pa ding kumapit, ayokong bumitiw, tama, ramdam ko ang sakit na nararamdaman nya pero ayoko syang bumitiw, ganun ako ka-selfish. Ang sama ko, hinintay ko pang umabot sa puntong tumulo ang luha nya sa sakit bago ako mahimasmasan sa mga nangyayari. Para akong tanga, naisip ko naman na anytime ay pwdeng mabali ang maliit na sangang yun. Alam ko din na sa dulo kakaylanganin namin bumaba sa ayaw at gusto ko, babagsak at babagsak kami pareho. Pero I chose to prolong the suffering. Halos matunaw ako sa hagulgol na narinig ko sa kanya, wala ko nagawa kundi yakapin sya at mag-sorry ng paulit-ulit… At ngayon heto na ako, taking my first big step. I’m letting her go… I’m giving up. Sabay na kaming bibitiw. Walang kasiguruhan kung ganu kasakit ang pagbagsak, kung gano kabigat ang paghakbang papalayo. Hindi ko alam kung may matitira pa samen pagkatapos ng lahat, sana ma-save pa ang friendship. Alam ko mahirap at kumplikado. Pero tanggap ko na, tama na ang pagiging makasarili… Di ko maiwasan umasa, sa dami ng pinagdaanan namin, sa muli sanang pagku-krus ng landas, tuluyan nang naghilom ang sugat na ako ang may gawa…
Ayun. Pero ayokong tapusin ang post na to ng ganto kabigat. Sige, ibahin naten ng konti… Tulungan nyo kong sagutin tong isang tona di ko masagot mag-isa:
Eto ang eksena: langaw na lumilipad sa loob ng kotse
At eto naman ang problema ko: pag umandar ba ung kotse, ibig sabihin ba nun lumilipad din ung langaw ng kasing bilis ng sasakyan? kase kung hindi, dapat tatalsik un sa likod na salamin? tama? (teka kung windshield ang tawag sa salamin sa harap ng sasakyan, anong tawag dun sa likod? hmmm…) at pag pumreno ung sasakyan bakit hindi sila nauuntog sa windshield? kung 120kph ang takbo ng kotse, ganun din kabilis ang lipad ng langaw???
It doesn’t matter who you are, We all have our scars
“It doesn’t matter who you are, We all have our scars” eto ym status ng isang kaibigan kahapon. Madalas mga lyrics ng nagugustuhan nyang kanta ginagamit nyang status. At madalas din nagugustuhan ko ung mismong kanta. Kaya eto ako ngayon (inaaliw ang sarili, binababate-bate ang itlog sa ‘king tabi… ahehehe… naalala ko lang bigla ung green dept na kanta). Kaya eto ako ngayon, pinu-post ung kanta. Sa tulong ni mr. google nahanap ko naman. At gaya ng dati nagustuhan ko nga.. Di naman ako emo mode ngayon pero sobrang na-appreciate ko ung lyrics. Malamang idagdag ko to sa mga kantang pinakikinggan ko pag senti-mode ako. 🙂 🙂 🙂
Scars
-Allison Iraheta
Did I say something stupid? There goes one more mistake…
Do I bore you with my problems? Is that why you turn away?
Do you know how hard I tried
To become what you want me to be?
Take me…
This is all that I’ve got This is all that I’m not
All that I’ll ever be
I’ve got flaws, I’ve got faults
Keep searching for your perfect heart
It doesn’t matter who you are, We all have our scars…
We all have our scars
You say don’t act like a child, But what if it’s a father I need?
It’s not like you don’t know what you got yourself into
Don’t tell me I’m the one who’s naive
Do you know how hard I’ve tried To become who you want me to be?
Take me
This is all that I’ve got, This is all that I’m not
All that I’ll ever be
I’ve got flaws, I’ve got faults
Keep searching for your perfect heart
It doesn’t matter who you are, We all have our scars
We all have our scars
Come on, just let it go… These are things you can’t control
Your expectations, your explanations… Don’t make sense to me… You and your alternatives
Don’t send me to your therapists
Deep down, I know what you mean
And I’m not sure that’s what I wanna be
No
Take me, This is all that I’ve got, This is all that I’m not
All that I’ll ever be
I’ve got flaws, I’ve got faults… Keep searching for your perfect heart
It doesn’t matter who you are, We all have our scars… We all have our scars
Oh no no no
Did I say something stupid
There goes one more mistake…
walkathon
Wala pa din malinaw kung anu na next samen. ayun. mahirap. kala ko walang problema kung hahayaan na lang muna ung nangyari. lagi ako nag-iisip. kaya para di tuluyang mabaliw (OA! hehe…) lumabas ako kahapon para maghanap ng screw para sa pang-exercise ko (may nabaling part kase). tagal ko nang balak ayusin un, di ko lang nabibigyan ng oras. nagpunta ko ng recto para maghanap ng nasabing screw, khit alam kong halfday lang ang mga hardware ng linggo, nagbakasakali na din. gusto ko lang din talaga maglakad lakad. mag-isip isip… nakarating ako sa recto, Tosuy ang target ko, kase lahat ng screw meron sila. takbuhan nmin un during college days para sa mga projects. As expected, bigo nga ako, kase sarado. Naglakad lakad ako, baka sakali may ibang bukas. Natawa ko kase may makita akong mama, ipinapasyal ang alaga nyang hayop. hahaha! alam mo kung ano? baboy damo! hahahaha! nakikita ko lang madalas un nakatali sa harap ng mga chinese resto. kahapon nakita ko pinapasyal na parang aso! ahehehe… Malapit na ko sa raon, kaya naisip ko sumadya na din dun. Kala mo pasyalan e no? hehehe… Gusto ko lang talga maglakad lakad. Madalas kami sa raon dati nun nag-aaral pa ko. Dito kami bumibili ng mga pam-projects. Pag may laboratory kami, takbuhan namin ang alexan, bili ng IC, transistor, LED, basta lahat ng kaylangan namin para sa kurso namin andun. (Parang SM, we’ev got it all for you! hehe…) Pag nagpupunta ng raon, di maiwasan magtingin ng mga DVD. Hahaha! Pero di sa mga movies, di nman ako bumibili ng dvd movies. hahaha! Back in college days, daming nagkalat na porn dvd’s, walang pinagbago, gang ngayon ganun pa din. Kasama ko mga barkada ko nun college, nakikihalungkat din kami. Nakikipagsabayan sa mga malilibog na tao dun. hahaha! Gang ngaun napapatingin pa din ako, pero di na ko nakikalkal. wala kong balak. Kahit naman dati, mahilig lang ako makitingin pero never akong bumili. Sa paglalakad lakad ko naalala ko college life ko, namiss ko mga tropa ko. Medyo matagal tagal na pala ung huli nmin pagkikita kita, at di pa kami nakumpleto nun… Ganun siguro tlga pag may gumugulo sa isip mo, bumabalik ka sa time na mas simple ang buhay, defense mechanism na din siguro ng utak, para di mag overheat. Sa paglalakad lakad kahit papano nakaka-refresh ng utak. Nkakabawas sa pag-iisip ng malalim.
After ko sa raon, nagtake out ako ng fries at float sa mcdo, sa may sta. cruz. sumakay ng jeep. Next stop, Intramuros. Tambay sa walls. Namiss ko to. Sa Intramuros ako nag-aral. walang nagbago ganun padin, natatagpuan ko pa din sarili na naa-amaze sa lugar, samantalang tambay ako dito noon sa loob ng limang taon. I always find tranquility in the walls. Tambay habang kumakain ng fries at umiinom ng float at nakatanaw lang sa golf course. Gusto ko sana mahiga kaso nakaputi ako… Di na pala ko sa dating tambayan nakatambay. May entrance fee na kase sa baluarte, kung san nagppractive kami dati ng mga presentation namin para klase… Nang mainip ako, naglakad lakad sa Intramuros, an dami ng bago sa pamantasan. Wala na un mukhang squater na building sa gilid, napalitan na ng Corazon Aquino Building. May mga benches na sa bungad pagpasok mo ng gate. (Di ako pumasok sa loob ng skul, wala nman ako official business at isa pa, Sunday.) Ung dating quadrangle na may court ng basketball at volleyball, ngayon covered na. Astig. Ang dami nang malilit pang mga structures na itinayo sa school, 4 na taon na kong di nkapasok dun, ang dami nang bago. Mas gumanda. Apat na taon na din pala kong nagttrabaho ngayon. Sa paglalakad lakad ko, san na ba ko ngayon? Ahehehe… masaya naman ako kung san ako napunta, di kasing laki ng ibang kabatch ko ang sahod pero ok naman. Mas pinili ko ang linya ng kurso namin, sila nman ay nagpunta ng programming… Tuwing sahod na may kasamang bonus, napapamura ako sa laki ng tax. Tumitigil na lang ako pag naiisip ko na nasulit ko nman ang gobyerno sa loob ng labing anim na taon. Mula kinder, elementary, high school, gang makatapos ng kolehiyo sa public school ako. Kaya dapat thankful pa din ako, iniisip ko na lang na ito ung way to give back, at isiping maraming bata ang mkakapag-aral sa mga tax na nahoholdap saken. (hehehe… may bitterness pa din. hahahaha)
Nakarating ako ng San Agustin church, may kinakasal, kaya lakad ulit ako. Manila Cathedral naman, may kinakasal din. Balik ako San Agustin kase kanina patapos na ung kasal dun e. Malas. May kinakasal ulit, bago na. O sya, pede na din, pumasok ako sa simbahan. Tinapos ko ung misa kahit ung sermon ni Father ay para sa kinakasal. Nagdasal na din ako, humingi ng guidance at enlightenment sa mga bagay bagay na gumugulo sa isip ko…
Di pa dun natapos ang araw ko, naglakad ulit ako. Sm Manila naman. Wala nman bibilhin, dun na lang ako kumain…
Ayun. Natapos ang buong hapon ng linggo ko sa paglalakad lakad. Masaya naman. Umuwi ako ng bahay na magaan ang pakiramdam… (at masakit ang paa. hehehe…) 🙂
Beef Tapa 
mga naki-kain